Uśmiech nie zawsze znaczy, że wszystko gra.
Depresja nie zawsze wygląda tak, jak myślisz.
To nie tylko łzy, czarne ubrania i bezruch. Czasem to śmiech na spotkaniu, żarty na Instagramie, perfekcyjny makijaż i zdanie:
„U mnie wszystko okej.”
Ale w środku – cisza.
Ciężar, który nie mija.
Niewidzialna mgła, która zasnuwa życie, choć z zewnątrz wszystko wygląda „normalnie”.
Depresja potrafi być mistrzynią kamuflażu
To choroba, która uczy się przystosowywać.
Bo przecież:
– „Nie wypada zawracać głowy.”
– „Inni mają gorzej.”
– „Mam dobrą pracę, rodzinę – więc o co mi chodzi?”
Dlatego wiele osób z depresją zakłada maskę.
Działa. Funkcjonuje. Uśmiecha się. Ale wewnętrznie – gaśnie.
Najgroźniejsza jest ta niewidoczna
Według WHO, depresja jest dziś jedną z najczęstszych przyczyn niezdolności do pracy i przedwczesnej śmierci.
A mimo to – wciąż bywa bagatelizowana.
Bo „jak ktoś się śmieje, to znaczy, że przesadza”.
Nie, nie znaczy.
To, że ktoś publikuje zdjęcia z wyjazdu, nie oznacza, że nie płacze w nocy.
To, że odbiera telefon i mówi „jasne, ogarniam” – nie znaczy, że nie potrzebuje pomocy.
Co możesz zrobić?
– Zamiast „daj spokój, będzie dobrze” – zapytaj: „Co mogę dla Ciebie zrobić?”
– Zamiast oceniać – wysłuchaj.
– Zamiast się domyślać – zauważ, że czasem maska to mechanizm przetrwania.
I jeśli Ty sam nosisz taką maskę – masz prawo ją zdjąć.
Poprosić o wsparcie.
Nie musisz udawać, że wszystko gra, kiedy nie gra nic.
Depresja nie ma jednej twarzy. Ale ma jedno ważne przesłanie: nie ignorujmy tego, co niewidoczne.
